Hallooo!

John en ik gaan jullie weer even op de hoogte brengen van onze laatste belevenissen.. Alles wat we beleven wordt elke keer gekker en raarder!!

Na ons relaxte verblijf in San Pedro de Atacama begonnen we aan onze 3daagse tour langs lagunes en de zoutvlakten (salar de uyuni)! Als eerste moesten we naar de grens van Chili naar Bolivia. Dit was echt de meest lullige grensovergang die we ooit gezien hebben. Gewoon een hutje in de middle of nowhere, heel grappig. Vervolgens gingen we met onze groep in de jeep, we hadden een leuke groep met nog 3 Ieren (en inderdaad, we zijn erachter gekomen dat Ieren inderdaad heel veel drinken).

We hebben witte, groene en rode lagunas gezien. Deze aparte kleuren krijgen ze door allerlei mineralen die in de grond zitten. Ook waren er geisers en een soort Dali (denk aan Barcelona) landschap.

We overnachtten bij de Rode Laguna, op maar liefst 5200m. En het was me daar toch koooouuuud! Ik heb t nog nooit zo koud gehad... Na een wandelingetje waar we weer veel dieren hebben gespot (lama´s, flamingos...) lagen we dan om 8u ook al in onze slaapzak omdat t anders te koud was! Gelukkig wist een rood wijntje (gemixt met wat warm water) ons enigszins in slaap te brengen.

De 2e dag van de tour moesten we vooral veel km´s afleggen om naar Uyuni te komen. Onderweg hadden we nog interesante stops zoals bijvoorbeeld een ´boom´ die door erosie deze vorm heeft gekregen (klassieker in de ak-boekjes ;)). Verder heel veeeeel lama´s en alpaca´s (daar hebben we dan ook heeeel veeeel foto´s van).

Na een nacht in een prima hotel wachtte ons een van de meest indrukwekkende dingen, nl de zoutvlakten!! Ongeveer 12.000km2 is bedekt met zout.. dus dat zijn witte vlakten waar geen eind aan lijkt te komen. Hier hebben we dan ook een hele leuke fotosessie gehouden.

We eindigden de tour in de stad Uyuni, waar bijzonder weinig te beleven was. Daarom gelijk voor de volgende dag een ticket geboekt naar Tupiza. We dachten dat we een ticket hadden met een jeep, dit bleek echter alleen de eerste 2 uren te zijn.. En wat voor een jeep! Met jawel, 12 mensen in een jeep. We zaten dan ook niet achter elkaar maar naast mekaar (beetje moeilijk uit te leggen, ik heb t ook niet bedacht..) Uiteindelijk waren we dan ook blij dat t maar 2 uren was. We stopten in t dorpje Atoche waar we nog anderhalf uur moesten wachten op de bus, hier was ook werkelijk weer nix te beleven, gelukkig konden we nog ergens een ontbijtje scoren. En toen kwam de busreis die we niet snel zullen vergeten.. We reden t dorpje uit om over de ´weg´verder te gaan, de weg hier is een droge rivierbedding. Je begrijpt, in t regenseizoen is er geen weg...Na ongeveer 10 min begon de pret, een lekke band.. De mannen naar buiten en kijken.. en kijken.. de chauffeur wist gewoon niet hoe die een band moest vervangen (ik dacht.. waarom is hait of Rolf hier nu niet..grrr..). Nadat ze wisten hoe ze t wiel moesten losmaken kwam er wat schot in de zaak en na een uurtje konden we de reis vervolgen.. Tot ze ergens midden in de Bergen bezig waren met de weg. Er is daar maar 1 weg dus dit was een kwestie van wachten. Ze probeerden hier op een rare manier de weg te verbreden, maar t schoot totaal niet op. Na ongeveer 2 uren hier te hebben gewacht konden we verder gaan naar Tupiza. Eenmaal daar aangekomen zijn we heeeel snel naar een restaurant gegaan want we waren echt uitgehongerd... Het was het gelukkig wel waard om naar Tupiza te komen. Het is een soort wildwest omgeving waar ooit Butch Cassidy en Sundance Kid furore hebben gemaakt. Aangezien je in t wildewesten op een paard hoort te zitten hebben we een tour (op paard ja.. ) door de canyons hier gemaakt. Erg indrukwekkend (het paard niet echt, meer t uitzicht). Ik had natuurlijk een paard wat niet altijd mee wilde werken.. ging ie ineens in drap of galop, whaaa! John liet zn paard natuurlijk wat sneller gaan en dat zag er heel leuk uit, hobbel hobbel hobbel!

Vanuit Tupiza vervolgden we de reis naar Potosí. Ook hier weer een mooi busavontuur.. De bus vertrok om 9u s ochtends, nadat deze terugkwam van een nachtrit van Potosi. Sowieso was de bus niet welke ze ons beloofd hadden, maar goed.. dat hadden we al wat verwacht. Toen we in de bus wilden stappen kwamen echter alle locals er weer uit.. Wat was er aan de hand? Boracho, boracho.. ok, dat woord ken ik.. dat is dronken. Wie is er dan dronken? De chauffeur! Dus.. En serieus, ik heb nog nooit iemand zo dronken gezien, wat een rode ogen had die vent.. jakkes. We wilden graag ons ticket terug maar dat kon natuurlijk niet. Uitendelijk kwam er een andere chauffeur en zaten zn maten bij hem voorin (die overigens nog wel dronken waren). Met t zweet in de handen reden we langs de eerste kliffen, op een gegeven moment waren we echter wel overtuigd van de chauffeur dus was het alleen nog een kwestie van de stank in de bus te zien overleven (jakkes wat stinken de mensen hier).

De stad Potosi staat bekend om zijn zilvermijnen. Het hele leven hier draait dan ook om de Cerro Rico, de berg waarin dit alles is gevonden. Nog steeds werken hier mensen, al is er tegenwoordig minder te vinden. Met een tour konden we de mijnen in.. dat was echt behoorlijk heftig! Je zit nl op 4000 m en het is ook nog es errug warm in de mijnen. De gids vertelde ons superveel over de mijnen en t algemene leven vd mensen, erg interresant! De meeste mensen daar verdienen ong 800 bolivianos per maand, dat is 80 euro.. kun je t je voorstellen..

Na een bezoek aan het eerste niveau konden we door een nauwe kruipruimte verder naar de tweede.. Ik zag t en dacht, bekijk t maar! Het was echt behoorlijk eng.. gelukkig ging bikkel John wel verder. Als je terug wilt kan dat altijd en er is altijd iemand die je dan naar de uitgang brengt, zeiden ze.. de jongen die met mij mee ging moest echter ook weer terug naar de groep. Dus toen moest ik zelf teruglopen uit de mijnen, ai, dat was denk ik nog enger! Toen kon ik dus ineens ook heel snel lopen ;)

Vanuit Tupiza gingen we naar La Paz. Nu komt een van de meest ranzige verhalen.. voordat we met de bus gingen moest ik nog even naar het toilet.. En daar zagen we (Fiona, Iers meisje stond ook te wachten) een vrouw die alle deuren checkte om te kijken of ze bezet waren.. nix mis mee.. maaar alles was dus bezet.. maar toen deed ze haar broek naar beneden en ging daar gewoon op de grond zitten te pissen!! Whaaaa! We wisten niet hoe snel we daar weg moesten, ongelofelijk..

Gelukkig ging de reis naar La Paz voorspoedig. In La Paz hebben we vooral van de goede restaurants genoten en geshopt. Vanuit La Paz zijn we naar Copacabana gegaan, daar een tour gedaan bij een eiland en nu zijn we alweer in Cusco! In deze bus trouwens ook nog een mooi verhaal.. we zaten in een lokale bus en op een gegeven moment komt er een vrouwtje binnen en vlees gaat hakken IN de bus! Veel van de locals kochten even wat rauw vlees wat ze ook nog leken op te eten.. Smakelijk!

Morgen gaan we de Incatrail doen, 4 dagen lopen.. Spannend! En dan zijn we volgende week alweer thuis... Dus, Tot dan!!!